Najprościej można powiedzieć, że charyzmat jest to nadzwyczajny dar Ducha Świętego, udzielany jakiejś osobie dla dobra wspólnoty.
Św. Paweł tak pisze o charyzmatach:
„Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa,
drugiemu umiejętność poznawania
według tego samego Ducha,
innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha,
innemu dar czynienia cudów,
innemu proroctwo,
innemu rozpoznawanie duchów,
innemu dar języków
i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.
Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce”.
(1 Kor 12, 8-1)
Charyzmat proroctwa polega na przemawianiu w imieniu Boga, z przesłaniem zachęty lub napomnienia skierowanym do uczestników spotkania (zasadniczo nie polega na przepowiadaniu przyszłości choć nieraz i tak się zdarza). Często słowa prorockie wypowiedziane na spotkaniu modlitewnym przemawiają ze szczególną mocą do zebranych objawiając im prawdę o sobie.To przekaz radości, światła, napomnienia, odwagi, pocieszenia i nadziei.
Charyzmat języków Inaczej glosolalia, pojawia się często w modlitwie jednoczesnej uczestników. Jest jednym z najpowszechniejszych darów charyzmatycznych. Polega on na uwielbieniu Boga. Osoba posiadająca dar języków nie rozumie wypowiadanych słów. Większość osób, które otrzymały ten dar nie tylko mówi, ale także śpiewa w danym języku. Powstaje wtedy niezwykła symfonia, jakiej nie wyśpiewa żaden zwyczajny chór.
Charyzmat tłumaczenia języków Polega na przekazaniu wiadomości, jaką Duch Święty pragnie zakomunikować nam w językach. Osoba, która otrzymała taki dar podczas tłumaczenia czuje, że w jej usta wkładane są kolejno słowa, tzn. że po wypowiedzeniu pierwszego nasuwa się następne i tak dalej. Trzeba, więc odwagi i ogromnej wiary, aby wypowiedzieć tylko jedno słowo, które w danej chwili się słyszy bez jasności tego, co będzie dalej. Dar tłumaczenia nie jest literackim przekładem wiadomości. Jest to zupełnie odrębny dar, który nadaje sens całości, a nie tłumaczy poszczególnych słów.
Charyzmat uzdrawiania Jest to dar modlitwy o duchowe, psychiczne i fizyczne zdrowie osoby proszącej o to Boga. Podobnie jak Pan Jezus uzdrawiał ludzi, tak samo i Duch Święty, który objawia w Kościele obecność zmartwychwstałego Chrystusa, udziela łaski uzdrowienia. Trzeba nam jednak pamiętać, że uzdrowienie może dotyczyć różnych sfer i nie zawsze bywa widziane gołym okiem. Dokonuje się naprawdę wiele uzdrowień na płaszczyźnie duchowej – widocznie na tych najbardziej Bogu zależy.
Charyzmat czynienia cudów Jest to dar, przez który Bóg, posługując się człowiekiem, czyni "dzieła swojej mocy". Wiele takich charyzmatów może być danych komuś, kogo Bóg wybiera, by posługiwać się nim z pewną częstotliwością i czynić z niego "narzędzie swojej mocy".
Charyzmat poznania w 1 Kor 12,8 św. Paweł pisze o darze "umiejętności poznawania". Chodzi tutaj o odkrycie przed charyzmatykiem przez Ducha Świętego pewnej prawdy dotyczącej konkretnego człowieka dla jego duchowego uzdrowienia. Może to być prawda o stanie jego duszy, popełnionych grzechach. Taką umiejętność posiadał np. św. Jan Maria Vianey i św. Ojciec Pio.
Może to być również prawda o przyczynach duchowego zniewolenia albo o stanie zdrowia fizycznego danego człowieka i Bożym planie jego uzdrowienia.
Spoczynek w DUCHU ŚWIĘTYM – cząstka procesu uzdrowienia Działanie Pana Boga jest tajemnicą. Nasza ludzka natura jest słaba i gdy przychodzi działanie łaski Bożej, nasze ciało może się dziwnie zachowywać, człowiek może poczuć się jak piórko, nogi się uginają i leci. W Biblii znajdujemy sytuacje, gdy Pan Bóg dotykał niektórych ludzi i ci doświadczali szczególnych stanów ciała. M.in. Ezechiel upadał i leżał, nie mogąc się poruszyć, gdy doświadczał widzenia Pańskiego (por. Ez 3, 23-24). Podobnie padał na twarz i na ziemię prorok Daniel, gdy doświadczał rozmowy z aniołem Gabrielem (por. Dn 8, 17-18); tracił siły i moc, gdy przychodziło natchnienie prorockie (por. Dn 10,8-10). Dlatego, dla niektórych, spoczynek w Duchu Świętym może być takim doświadczeniem mocy Bożej. Ale ów spoczynek może być również rodzajem uzdrowienia lub jego cząstką, przez dotknięcie łaską Ducha Świętego.
Dar łez Św. Ignacy Loyola – założyciel jezuitów, od kiedy otrzymał ten dar odnotowywał go w swoim dzienniczku. Swój dzień określał jako dzień ze łzami lub bez łez. Modlitwa darem łez to modlitwa serca niekoniecznie uczuciowa, zwykle wyraża dwa stany człowieka: skruchę i zachwycenie w obliczu Boga. Im bliżej końca życia Ignacego, jego przyjaciele częściej widzieli go ze łzami w oczach. Były to zwykle łzy zachwytu, jak to nazywał, nad małymi momentami życia, w których dostrzegał Boga i Jego działanie. Czasem była to skrucha za słabości lat młodości czasu spędzonego w oddaleniu od Boga.
Dar radości Radość to wielki dar Jezusa dla Jego uczniów. Janowa Ewangelia i inne jego Pisma mówią o tym darze niejeden raz. Najbardziej wymowne i zapadające w pamięć jest to, co Jezus mówił w Wieczerniku. W tej szczególnej Godzinie tak niejako podsumował sens swojej działalności: To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna (J 15,11). Janowy obraz Jezusa jest bardzo bogaty i „barwny”; jest On Chlebem Życia, Dobrym Pasterzem, jest także Światłością świata i Prawdą, która wyzwala. Swoim uczniom przedstawia się także jako serdeczny Przyjaciel. Każde z tych imion utrafia w większe ludzkie pragnienia i potrzeby. Jednak najbardziej porusza nas i wzrusza to, że Jezusowi tak bardzo zależy, by człowiek miał życie w obfitości i pełną radość. Każde z tych imion utrafia w większe ludzkie pragnienia i potrzeby. Jednak najbardziej porusza nas i wzrusza to, że Jezusowi tak bardzo zależy, by człowiek miał życie w obfitości i pełną radość. Podczas spotkań modlitewnych we wspólnotach charyzmatycznych Duch Święty może przychodzić do poszczególnych osób z tą jakże wyjątkową łaską. Osoba ta zaczyna głośno się śmiać i zostaje napełniana mocą Boga samego.
Dar uwalniania uwolnienie od obecności szatana, według autorów Nowego Testamentu, podobnie jak uzdrowienie, jest znakiem przyjścia Królestwa Bożego. Zwracali oni uwagę na szczególny, mesjański charakter mocy duchowej, którą posiadał Jezus i która odróżniała Go od ludzi. Ponieważ Jezus jest Mesjaszem, ma władzę nad demonami, którą sprawuje przez Ducha Świętego. On jest także zwycięzcą pokonującym moc diabła, a szczególnym miejscem tego triumfu nad szatanem jest krzyż Chrystusa, na którym złożył On ofiarę przebłagalną za grzechy ludzi. Ze znakami uwolnienia, takimi jak: drżenie, krzyk, upadanie na ziemię, możemy spotkać się podczas spotkań charyzmatycznych, ale nie zawsze muszą one zaistnieć. Prawdziwym znakiem uwolnienia jest natomiast nowe życie z Chrystusem i nowa zdolność miłowania bliźniego.
Więcej dowiesz się na stronie Syjon.pl/duch-swiety-charyzmaty
